sábado, 31 de mayo de 2008

Richard Hawley - Tonight the streets are ours

Do you know why you got feelings in your heart?
Don’t let fear of feeling fool yo u
What you see sets you apart
And th ere’s nothing here to bind you
It’s no way f r life to start

Do you know that tonigh t the streets are ours
Tonight the street s are ours
These lights in our hearts they t ell no lies

Those people they got nothin g in their souls
And they make our TV’s b lind us
From our vision and our goals
Oh the trigger of time it tricks you
So you have no way to grow

But do you know tha t tonight the streets are ours
Tonight the streets are ours
These lights i n our hearts they tell no lies
And no one e lse can haunt me
The way that you can haun t me
I need to know you want me
I couldn’t be without you
And the light that shines ar und you
No nothing ever mattered more than not doubting
That tonight the streets ar e ours

Do you know how to kill loneliness at last?
Oh there’s so much there to hea l dear
And make tear stains of the past

But do you know that tonight the streets are ours
Tonight the streets are ours
These lights in our street are ours
Tonight the streets are ours
These lights in ou r hearts they tell no lies

Vanesa dixit

Hay mujeres locas...

...y mujeres más locas

viernes, 30 de mayo de 2008

es así

Para mi son los problemas
para ellos los premios
para mi son los enfados
para otros las risas
para mi son los reproches
para los demás los encuentros
para él las caricias
para mi las miradas bajas

Beirut -

If I was young, I'd flee this town
I'd bury my dreams underground
As did I, we drink to die, we drink tonight

Far from home, elephant gun
Let's take them down one by one
We'll lay it down, it's not been found, it's not around

Let the seasons begin - it rolls right on
Let the seasons begin - take the big king down

Let the seasons begin - it rolls right on
Let the seasons begin - take the big king down

And it rips through the silence of our camp at night
And it rips through the night

And it rips through the silence of our camp at night
And it rips through the silence, all that is left is all that i hide

"Ást og appelsínur" ("Amor y naranjas")

Um nóttina

En um nóttina hrökk ég upp
með moldarbragð í munninum
og fann að það var dáin manneskja
í herberginu
fann það á kuldanum
og lyktinni
sem var eins og sambland
af andfýlu
og úldnuðu kjöti.

Ég vakti þig skelfingu lostin
og æpti:
"Finnurðu ekki lyktina
finnurðu ekki lyktina!"
en þú slóst til mín pirraður
og sagðist vilja sofa
sagðist ekki hlusta á
svona hervítis kjaftæði.

Og ég lagðist út í horn
eins og lítill krakki
hnipraði mig saman
með tárin í augunum
og fannst ég vera
full af einhverju ógeði
sem enginn gæti skilið.


Por la noche

Y por la noche salté en mi cama
con sabor a tierra en la boca
y me pareció que había una persona muerta
en la habitación
lo noté en el frío
y en el hedor
que era como una mezcla
de mal aliento
y carne podrida.

Invadida por el terror, te desperté
y grité:
"¡No percibes el olor
no percibes el olor!"
y tú me golpeaste enfadado
y dijiste que querías dormir
dijiste que no querías escuchar
todas esas malditas tonterías.

Y yo me quedé en la esquina
como una chiquilla
me acurruqué
con lágrimas en los ojos
y me pareció que estaba
llena de un asco
que nadie podía entender


Þórdís Björnsdóttir

Heavenly - Our love is heavenly

Our love is heavenly

You said 'Oh, I don't care, do what you want'
Sometimes I don't think you mean this
Cos what I wants to be away from you
Be with another who i miss

Yes its true,
Got a new boy who loves me
I love him too
And our love is heavenly
Yes I do
Love him, anyone can see
So we're through
And now I am gonna leave you
Oh yeah, I have got to leave you
Sorry too

I just have to go, so say goodbye
Never even had to tell you why
I don't even want to make you cry

So don't cry honey, you'll ger over this
Though it may take at least a day
After that time, you will be feeling fine
And you'll be glad I've gone away

Yes its true,
Got a new boy who loves me
I love him too
And our love is heavenly
Yes I do
Love him, anyone can see
So we're through
And now I am gonna leave you
Oh yeah, I have got to leave you
Sorry too

I just have to go, so say goodbye
Never even had to tell you why
I don't even want to make you cry

Yes its true,
Got a new boy who loves me
I love him too
And our love is heavenly
Yes I do
Love him, anyone can see
So we're through
And now I am gonna leave you
Oh yeah, I have got to leave you
Sorry too

I just have to go, so say goodbye
Never even had to tell you why
I don't even want to make you cry

http://www.youtube.com/watch?v=oqE2VZUbgRA&feature=related

miércoles, 28 de mayo de 2008

Come conmigo

Quiero que comas conmigo
que me comas, me muerdas
quiero que me añadas aditivos nocivos
que experimentes conmigo
que hagas nubes de mis orejas
y foies de mis labios

quiero que comas conmigo
un día más
lo echo de menos
sólo una vez
para que recuerdes mi sabor
que tanto te gustaba

tengo nuevos sabores
que aún no has probado
no te dió tiempo
ni era la época de su madurez
ahora está madura
la fruta de tu conocimiento

Mar el poder del mar

Dices que vengo, que voy
Que siento, que escucho, que pertenezco
Que sirvo para mucho
Que me estremezco
Que mi mirada es limpia, suave brisa
Que sientes el deseo de tenerme cerca
Que te distancias, por miedo a perderme
Que el barrio es mas hermoso
desde que apareci
Que soy la flor, que alumbra el jardin
El viento que se lleva a la senora luna
para que luzca el sol
Mi amor
Hoy solo quiero decir
Siento lo mismo por ti
El mismo sentimiento por ti

Que si
Que si
Que bien
Que me encanta escucharte
Adoro sentirte
verte moverte
Y sorprenderte de pronto
haciendote cosquillas en las rodillas
Que si
Que si
Que bien
Que me encanta escucharte
Adoro sentirte
El barrio es mas hermoso
desde que apareciste
Que hoy luce el sol en mi corazon
Mi niña mi amor mi rayo de luz
El camino que lleva a tu casa
es mi alegria
La primavera ha llegado a la ciudad
Y no sabes lo bien que me sienta, mama
Los dias tranquilos, transcurren serenos
Tus pasos los mios, peinando el sendero
Quien dijo que los muertos
no iban a resucitar?
Hoy llego mas puro que el agua mineral
Tu cara, tu casa
tu ojos sonriendo en mi cara
La brisa, la mañana, el sol por la ventana
La calma, caricias, tu respiracion
Resuenan campanas desde el comedor
Las nubes, en el cielo, y pasa un avion
dibuja una linea blanca, algodon
tu almohada, tus ojos, tu mirada
Estoy en tu casa, adoro tu casa
Pasa un avion, traza una linea
ahora de plata
De plata, la medalla de subcampeon
Hoy gana, tus ganas, ganamos los dos
Esto nos separa


http://www.youtube.com/watch?v=ntmeFswNKHY

martes, 27 de mayo de 2008

Erótica

Correndo em direcçao ao tempo

cumpre-se

desfeito retiro-me

livre do poder de namorar

condensado todo ele na tua vulva

o tempo passa

cumprido

onomatopeia labiodental

atraiçoo o porque

perguntas

houve um momento em que volveria

se mo pedisses

mas prefiro aguardar a que te vas

devagar


Alberte Momán

sábado, 24 de mayo de 2008

Tentei odiarte

Xa se pechou o círculo.
Agora xa podo expresar porque te quisen odiar.
Non entendía a tua frialdade hacia min, a tua hostilidade ca miña presencia.
Non entendía porque me tratabas coma un extraño, e eras encantadora con todos os demais

A falta de sinceridade e transparencia. O vicio das mentiras ou medias verdades.
Sentía coma se tiveras catro ou mais irmás xemelgas, e cada día non sabía con cal delas me ía atopar.
Eu namoreime dunha nena pequena que muxía e maullaba, falta de cariño e con moita necesidade de recibilo. Ela pedía cariño e eu fun feliz dándollo. Foron moi bos momentos. Lembro os intres nos que te collía a man e ti a levabas con dulzura e acariciabas con ela o teu rostro, mentras pechabas os ollos ou me mirabas. Non podo esquecer os teus abrazos, nos que pousabas a túa cabeziña no meu peito e me facías sentir importante. As noites nas que durmiamos xuntos e eu te abrazaba e ti me collías a man e a levabas ao teu peito.
Iso sempre quedará ahí, aínda que as túas irmás trataron de chamarlle doutra forma. Especialmente a sermoneadora, aquela que cando fala contigo pensa que está nun auditorio. Ela é a máis cruel, a que non lle importa empregar todas as verbas falsas ou tintadas con tal de facer dano no rival de turno.

O mes empezaron a aparecer as túas irmás. As veces momentáneamente e outras se quedaban con nós, e ti empezaches a aparecer menos. Pero cando o facías, ficábamos felices, aínda que eu non sabía, que en silencio, as túas irmás estábanme a examinar, nos meus xestos, en todos os entornos e compañías. Pero e só me preocupei de desfrutar da túa compaña. E abofé que o fixen, aínda que moito menos do que me tivera gustado.

Eu fun moi feliz, e sentínme moi querido por ti.
Por iso non entendín que sen motivo, de súpeto, deixaras de verme, sempre me colleran o teléfono as túas irmás ou ti buscaras excusas, sempre escoitándoas por detrás, e cando nos atopábamos por casualidade a irmá rencorosa e chea de odio aparecía e clavaba esos ollos duros penetrando na carne, culpando a miña presencia.

Lembro un intre con especial cariño, mirando as estrelas preto de Esteiro, e ti explicándome a súa disposición. Esa noite me cantaches en francés e me cantaches en portugués e descubrín o fermosa que soaba a túa voz na noite estrelada e o dulce que soaba a palabra amor cando os teus beizos mo dicían con sinceridade. Fun feliz, e presumo que ti tamén o eras conmigo, aínda que só foran nos intres en que ti aparecías. O presumo e o sei, aínda que ti pretendeses que fora outra cousa, e mesmo te burlaras de min por expresalo en voz alta.
Esa noite tardaches en aparecer. Unha das túas irmás, eu sempre as confundín, empezara a noite conmigo, e ti non apareces ata probar o lubrigante do amor. Logo me pediches perdón por ser como eras as veces e me bicaches.

Volvín a atoparte un par de veces mais, apenas uns pequenos flashes.
Pero xa non había nada. As túas irmás te sustituían os pequenos intres que apareceron, e nunca máis volviste a verme. E elas estaban esperando que iso morrera.
Eu tratei de atoparte e quedei contigo. Pero a que apareceu e me deixou falar sen escoitarme estaba afiando o coitelo por debaixo da mesa e o rematar eu de falar clavoumo sen piedade, sen explicacións, todo o profundo que pudo, secamente, con intención de facer todo o dano posible.
E a ferida foi fonda. É duro pensar que es amado por unha persoa e que ela sen explicacións se desprenda de ti coma se foras unha peza do armario apolillada que estivo ben no seu momento pero que agora molestas no novo entorno que ela pretende crear.

O primeiro tratei de entendelo. Podes imaxinar polo que pasei. Polos centos de veces que lle din voltas na cabeza as nosas conversas, tratando de atopar unha explicación.
Tentei entender o teu problema, do que ti tanto falabas e no que te excusas as veces de xeito moi barato para explicar o teu mal comportamento.
Falei con amigos meus, teus. Porqué unha persoa é capaz de ser tan cruel con outra, cando ela xa sabe o que é sufrir.

Non era necesario todo o que pasamos. Eu non o merecía.
Nunca fumos amigos. Pasamos directamente a ser amantes. E o deixar de selo ti non fixeches nada por ser a miña amiga.
Por iso odieite. Porque non fixeras o amago de ser amigo meu, de preocuparte por min. Paxaches dunha relación obsesiva, colgada do teléfono conmigo para contarme cada pequena cousa que facías e muxir para min a non existir para ti.
As túas irmás gañaran.
Por iso tentei odiarte.
Pero non me sae. Non son capaz de odiar a alguen que quero.
E tenteino. Xúrocho. Fuches mala e malvada conmigo, e xúrote que tratei de sembrar a semilla no meu peito. Pero a terra non era apta. Non foi para arriba.

Sei que esto que digo vaite molestar. Non te importa falar de ti o de que pensas con brusca e áspera sinceridade. Disfrutas moitas veces delo, aínda que te fagas dano, sabendoo ou sen saber.
Pero detestas que os demais falen do que sinten ou pensan de ti. Especialmente os que te queren.


Agora apareces de novo.
Non é conmigo, pero é bo. Para nós seguramente é tarde. Eu o asumin hai un tempo, a pesar de que continuo a sentir algo moi forte por ti, e de que tentei borrarte da miña mente.

Non deixes esta vez que elas aparezan de novo. Non son boas compañeiras de viaxe.
E non dubides que estaran esperando a súa oportunidade.

jueves, 22 de mayo de 2008

Anxos do universo

Eu era un cabalo tolo nos ollos da eternidade. Máis tarde deiteime a mirar o ceo.

E o sol internábase no meu corazón.
E deixou unha lapa máxica....


...

E unha vez, hai moito moito tempo, mamá tivo un soño.
O extraño dese soño é o feito de que caeu no esquecemento e non rexurdiu ata despois de que eu xa tomara o meu camiño.

Non, non ese longo e sinuoso camiño do que falan os Beatles e que leva ao fogar do amor, senon outro camiño, máis longo e máis escuro.

Este era o soño dos catro cabalos.
Gudrún, miña nai, soñouno a noite anterior ao meu nacemento; de xeito que máis de corenta anos pasaron ata que rexurdiu das profundidades igual ca unha profecía dun libro antigo.

No soño mamá era unha nena de dez anos. Saíra da escola de Laugarnes e volvía á casa en autobús por Sudurlandsbraut.

O bus daba chimpos nas fochancas da estrada.
Os pnuemáticos levantaban po.
Era primavera.

De súpeto, miña nai mirou para a parte dianteira do bus. Viu entón que polo corredor avanzaba velozmente un can negro. O can dirixíase xusto cara a ela. Mamá tivo medo e levantouse.

Entón, o can sentou sobre as patas traseiras. Tentou lambela coa lingua de darlle trabadelas, mais era tan pesado que mamá saíu correndo do autobús na seguinte parada.

Correu pola beirarrúa de Sudurlandsbraut. Voáballe o cabelo. A mochila saltáballe nas costas. O abrigo apertáballe.

Os paxaros comezaran a cantar nun claro ceo azul e a guerra aínda non empezara. Igualmente ningunha das casas, que máis tarde haberían de construír ao outro lado de Sudurlandsbraut, ocupaba aínda o seu lugar na realidade.

Os raios do sol reflectíanse na auga das cunetas, auga que bebía o ceo. Ao lonxe, os montes estaban azuis.

Mamá saltou á cuneta. Foi correndo polo campo. A terra bulía baixo os seus pés. A herba era coma un río incandescente de lava. Se parase, a terra enguliríaa.

Ao lonxe, no campo, viu catro cabalos. Estaban todos pacendo, moi preto uns dos outros. Nunca antes vira eses cabalos. Non eran os cabalos do avó.

Mais eran xeitosos, ergueitos e fermosos: un era roxo, outro pardo, o terceiro baio e o cuarto manchado. A mamá parecíalle que eses cabalos eran seus. Estaban en perigo. Ela tiña que salvalos.

Cando os cabalos botaron a correr, o manchado ficou atrás. Corría en cículos e movíase de xeito moi extraño. Logo tentou saír correndo coma os outros cabalos, mais tropezou e caeu.

Cando mamá chegou onda el, estaba morto no chan. Mamá mirou uns instante nos seus ollos abertos, e ao momento espertou na súa cama, xa que eu comezara a rebulir e patexar, e estaba ansioso por vir a este mundo do que logo desaparecería.

Agora mamá lembraba o soño.

Estaba na casa, sentada no salón, e miraba para o ar, logo mirou para a mesiña, fitou unha foto miña de pequeno na que estou sentado todo sorrinte no estudio dun fotógrafo da cidade.

Mamá botou as mans á cara e tapou os ollos. Por un momento sentiu que aquel soño sempre estivera con ela.



EINAR MÁR GUDMUNDSSON. Rinoceronte Editora.

lunes, 19 de mayo de 2008

Cada día y cada más

quizá te vea una mañana
y me saludes sin pensar a quien
a lo mejor quien sabe un día
llamarás cuando estén todos lejos
háblame y no dejes de mirar así

si miro no es casualidad
es que no hay nada bueno alrededor
y si coincide y es tu cara
déjame mentir que no eres nadie
que jamás sentí algo especial por ti

domingo, 18 de mayo de 2008

Qué nos va a pasar




Cada día trato de acertar por dónde saldrás;
eso es tanto como adivinar qué nos va a pasar

Has estado, hace tiempo, algo raro por momentos
Me pregunto algo inquieta qué nos va a pasar

No recuerdo cuándo decayó la conversación
ni el punto en que dices tú que algo cambió

Sin embargo, mientras tanto, yo me guardo la esperanza
y las cosas que en la plaza nos dijimos hoy

Ahora que te vas pediré perdón y dirás que no
y estará muy bien, ya sabes por qué
Yo me esconderé, ahora que te vas,
Ya no saldré más; dime para qué, si no te voy a ver

Sin embargo, mientras tanto, yo me guardo la esperanza
y las cosas que en la plaza nos dijimos hoy

Ahora que te vas pediré perdón y dirás que no
y estará muy bien, ya sabes por qué
Yo me esconderé, ahora que te vas
Ya no saldré más; dime para qué, si no te voy a ver

Cuando pase el tiempo conocerás a alguien más
y me olvidarás, y es que es lo normal
Aunque nos dé rabia siempre ocurre igual
y nos esforzarnos en disimular

sábado, 17 de mayo de 2008

Te echo en falta

Te fuiste el 25 de enero y desde entonces no he dejado de llorar. Lloro todos los días, en silencio, a escondidas pero en cualquier momento y cualquier lugar. El garaje donde tú guardabas tu coche y ahora lo guardo yo al terminar el día es el escenario más repetido.
Es un lloro triste, pero al mismo tiempo alegre, porque lloro todos los buenos momentos que me has dado, y también los malos. Es un lloro a escondidas porque no quiero que me vean, no por vergüenza o porque piense que puedo dar lástima sino porque me gusta pasar desapercibido.
Lloro ahora, al escribir estas letras.
Soy feliz llorando, porque con mi llanto te hago vivir.

No quiero que me vea tu compañera, que ahora es la mía, porque no quiero verla triste. Ella te extraña más que nadie. Y lo lleva en silencio, todo el día, todos los días. Se le ve en la mirada.

Lo que más me duele en este mundo es ver el llanto de mi madre. Y últimamente lo he visto demasiado repetido.

Me acuerdo de ti constantemente. Todo me trae recuerdos tuyos.
Me hago el fuerte, porque hay que hacerlo, y porque lo soy. Esa es una de las cualidades que me has aportado. A pesar de todos los problemas y zancadillas el salir adelante. El saber solucionar los problemas o convivir con ellos.

Hoy me he acordado de ti. He recordado un viaje en barco a Illa de Arousa donde casi nos hundimos.
Y he tomado pulpo muy bueno, que a ti te hubiese gustado.
Me encantaría compartir ese momento contigo, pero ya no estás y nunca podré.

Pero siempre me vas a acompañar. Yo nunca dejaré de pensar en ti.
Te lo prometo.

viernes, 16 de mayo de 2008

Mi aventura espacial

Partiré hacia el final, no se si podré llegar
otros lo intentaron antes ya.
Es en la dificultad, donde encuentro mi lugar
con una misión por completar.
Ese es mi hábitat normal.

Como me gustaría poderte delatar, mis aventuras al llegar.
Las maravillas que encontré
al acercarme al astro rey.
Cien mil estrellas que casi podría coger.
La inmensidad que contemplé.

Cuando nos perdió el control y la atmósfera estalló,nos quedo clara la situación.
Se había terminado la función.
Me dabas fuerzas para continuar, mi aventura espacial.
Y no te la podré contar...
vi la aurora boreal.
Todo aquello que me viste estudiar
me rodeaba de verdad.
Y no te lo podré contar...Y no te lo podré contar...Y no te lo podré cantar...Mi aventura espacial...

jueves, 15 de mayo de 2008

Grito

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH

Cansancio

La rutina es buena para ciertas cosas y matadora para otras

Es buena para muchos enfermos, para los estudios, para las dietas, para muchos trabajos...

pero no para ser feliz

Caer en la rutina como norma general no es bueno

Pero cuanto la echamos de menos si llevamos tiempo descontrolados

A mi me recuerda a los domingos de cuando era pequeño, en que no nos podíamos vestir de chándal, íbamos al catecismo y a la iglesia por la mañana, y las tardes se nos caían encima por no poder salir a jugar con el balón, al escondite, ...

O las visitas en días de invierno a pueblos turísticos de costa


http://www.youtube.com/watch?v=OcqrKgx6jUk&feature=related
Trudging slowly over wet sand
Back to the bench where your clothes were stolen
This is the coastal town
That they forgot to close down
Armageddon - come armageddon!
Come, armageddon! come!
Everyday is like sunday
Everyday is silent and grey

Hide on the promenade
Etch a postcard :
How I dearly wish I was not here
In the seaside town...that they forgot to bomb
Come, come, come - nuclear bomb
Everyday is like sunday
Everyday is silent and grey
Trudging back over pebbles and sand
And a strange dust lands on your hands(and on your face...)(on your face ...)(on your face ...)(on your face ...)

Everyday is like sunday
Win yourself a cheap tray
Share some greased tea with me
Everyday is silent and grey

martes, 13 de mayo de 2008

No te he visto nunca

Si no nos hemos visto nunca y vienes una vez, ¿cómo te voy a reconocer?

No encuentro tu mirada, no oigo tu voz ¿acaso sin venir me has dicho adiós?

¿Por qué entonces tengo que creer si tú te escondes sin dejarte ver?

Es tan grande el silencio que hay alrededor como el vacío de mi corazón

El aire está tan quieto que podría adivinar a un fantasma acercarse por detrás

¿Por qué no pasas a través de mí y sin pensarlo te quedas a vivir?

¿Por qué entonces tengo que creer si tú te escondes sin dejarte ver?

Un refugio he encontrado que no te diré, tampoco lo escribí en ningún papel

Y solo, en esta sombra, escucharé el eco de lo que pudo ser

Si tu supieras cómo te busqué…mi corazón cansado te quiso sin querer

domingo, 11 de mayo de 2008

Futuro

Debemos pensar no futuro

Lembrar o pasado é bo, mais vivir en él é pernicioso

Non debemos caer no autolamento, nen consentir que a dor sexa un estado que consideremos normal e incluso

O temor se converte en dor cando este compróbase certo. É un sentimento malvado, pois nubla a visión e o bo xuizo, confundíndonos e non deixarnos avanzar limpamente.

Non lle fagamos caso

viernes, 9 de mayo de 2008

Piénsame

Piénsame esta noche antes de dormir

llévame a tus sueños más húmedos y haz que tu cuerpo se pegue al mío

no dejes que pase un día sin pensar en mi, aunque no estemos juntos

recuérdame a tu lado, deslizando palabras dulces y saladas en tu oído

jueves, 8 de mayo de 2008

Tus formas en mi mano

Mi mano tiene memoria pues recuerda tus formas.
Es la que supo que tenías frío cuando reconocía tu piel granulada y calor cuando se pegaba a tu cuerpo.
No olvida tus huesos bajo la piel al presionar tus movimientos ni tus espamos agradecidos.

Echa de menos tus demandas de cariño al hundir tu mejilla sobre mi mano y deslizarla suavemente acariciando todo tu rostro.

miércoles, 7 de mayo de 2008

Te invito a comer

Te invito a comer

No me digas que no porque no quieres tener una relación conmigo

Dime que no porque no te agrada mi compañía

Dime que no porque quieres comer sola

Dime que no porque no quieres comer

Pero no me digas que no porque no quieres continuar esta relación

lunes, 5 de mayo de 2008

Tu cuerpo

Veo tu foto y deseo volver a poseer tu cuerpo.

Ese cuerpo deformado por la presión interior, que ha adoptado una silueta agreste impropia de una mente tan infantil, a pesar de que te esfuerzes en parecer lo contrario.

Pienso en tu cuello y como mi mano adoptaba su forma, dejándose deslizar por su contorno y acariciando tu perfecta nuca.

Recuerdo tus pechos dibujados y la forma en que hablabas de ellos según su estado de ánimo que solía ir contrario al tuyo.

No puedo dejar de pensar en tus nalgas rojas por mis azotes y tus súplicas para que fueran más fuertes.

Quiero que vuelvas a adoptar tu postura favorita y hagas que obedezca tus deseos que son los míos.

No entiendo por qué todo eso terminó.