Anxos do universo

Eu era un cabalo tolo nos ollos da eternidade. Máis tarde deiteime a mirar o ceo.

E o sol internábase no meu corazón.
E deixou unha lapa máxica....


...

E unha vez, hai moito moito tempo, mamá tivo un soño.
O extraño dese soño é o feito de que caeu no esquecemento e non rexurdiu ata despois de que eu xa tomara o meu camiño.

Non, non ese longo e sinuoso camiño do que falan os Beatles e que leva ao fogar do amor, senon outro camiño, máis longo e máis escuro.

Este era o soño dos catro cabalos.
Gudrún, miña nai, soñouno a noite anterior ao meu nacemento; de xeito que máis de corenta anos pasaron ata que rexurdiu das profundidades igual ca unha profecía dun libro antigo.

No soño mamá era unha nena de dez anos. Saíra da escola de Laugarnes e volvía á casa en autobús por Sudurlandsbraut.

O bus daba chimpos nas fochancas da estrada.
Os pnuemáticos levantaban po.
Era primavera.

De súpeto, miña nai mirou para a parte dianteira do bus. Viu entón que polo corredor avanzaba velozmente un can negro. O can dirixíase xusto cara a ela. Mamá tivo medo e levantouse.

Entón, o can sentou sobre as patas traseiras. Tentou lambela coa lingua de darlle trabadelas, mais era tan pesado que mamá saíu correndo do autobús na seguinte parada.

Correu pola beirarrúa de Sudurlandsbraut. Voáballe o cabelo. A mochila saltáballe nas costas. O abrigo apertáballe.

Os paxaros comezaran a cantar nun claro ceo azul e a guerra aínda non empezara. Igualmente ningunha das casas, que máis tarde haberían de construír ao outro lado de Sudurlandsbraut, ocupaba aínda o seu lugar na realidade.

Os raios do sol reflectíanse na auga das cunetas, auga que bebía o ceo. Ao lonxe, os montes estaban azuis.

Mamá saltou á cuneta. Foi correndo polo campo. A terra bulía baixo os seus pés. A herba era coma un río incandescente de lava. Se parase, a terra enguliríaa.

Ao lonxe, no campo, viu catro cabalos. Estaban todos pacendo, moi preto uns dos outros. Nunca antes vira eses cabalos. Non eran os cabalos do avó.

Mais eran xeitosos, ergueitos e fermosos: un era roxo, outro pardo, o terceiro baio e o cuarto manchado. A mamá parecíalle que eses cabalos eran seus. Estaban en perigo. Ela tiña que salvalos.

Cando os cabalos botaron a correr, o manchado ficou atrás. Corría en cículos e movíase de xeito moi extraño. Logo tentou saír correndo coma os outros cabalos, mais tropezou e caeu.

Cando mamá chegou onda el, estaba morto no chan. Mamá mirou uns instante nos seus ollos abertos, e ao momento espertou na súa cama, xa que eu comezara a rebulir e patexar, e estaba ansioso por vir a este mundo do que logo desaparecería.

Agora mamá lembraba o soño.

Estaba na casa, sentada no salón, e miraba para o ar, logo mirou para a mesiña, fitou unha foto miña de pequeno na que estou sentado todo sorrinte no estudio dun fotógrafo da cidade.

Mamá botou as mans á cara e tapou os ollos. Por un momento sentiu que aquel soño sempre estivera con ela.



EINAR MÁR GUDMUNDSSON. Rinoceronte Editora.